Ding #9: to map locations, one should start with locating maps

Veruit de beste manier om een kaartcollectie te ontsluiten is inderdaad het georefereren, al valt dat bij materiaal van pak 'm beet vóór 1825 nog niet altijd mee. Maar het kan, zoals het KIT enig jaren geleden bewees: aan al haar kaarten zijn de uiterste coördinaten toegekend, en aan alle plaatsen de eigen coördinaten, zodat je onafhankelijk van de schaal al het materiaal dat 1 bepaalde coördinatenset bevat kunt opvragen.

Toen ik dit voorbeeld onlangs aan Tom Harper van de British Library voorlegde was zijn reactie ronduit enthousiast, maar hij zag ook het probleem: hoe ga je je volledige collectie van coördinaten voorzien? Nou hebben ze in Londen 4,5 miljoen kaarten, wij in Den Haag 'slechts' zo'n 250.000. Ook ik heb mezelf de vraag al enkele malen gesteld: hoe kun je op gestructureerde wijze de collectie geotaggen? Uiteindelijk kan ik niet anders concluderen dan dat de prioriteit moet liggen waar die hoort: eerst de collectie op orde, zodat we weten wat we hebben, en we überhaupt kunnen gaan digitaliseren. Daarna breken we het hoofd wel over zaken die dan prangend zijn.

Ergo: toekomstmuziek, een gegeorefeerde collectie (maar wel héle mooie muziek). Voordeel: het NA zal geen remmende voorsprong oplopen ;-)